Inter Mediolan to klub piłkarski, który jest znany nie tylko włoskim kibicom i miłośnikom rozgrywek w Serie A. Nerazzurri mają na swoim koncie również ogrom osiągnięć o charakterze międzynarodowym. Inter Mediolan wielokrotnie triumfował w mistrzostwach kraju i Pucharze Włoch, a ponadto udało mu się trzy razy sięgnąć po zwycięstwo w Lidze Mistrzów.
Pierwsza nazwa Nerazzurrich
W pierwszych latach swojego istnienia klub funkcjonował jako Football Club Internatzionale Milano. Drużynę założono dokładnie 9 marca 1908 roku. Nazwa miała podkreślać poglądy klubu dotyczące otwartości na zawodników wszystkich nacji. Warto wspomnieć o tym, że niegdyś Federacja zabraniała gry we włoskich klubach osobom spoza granic kraju. Zakaz ten zniesiono w 1909 roku, dzięki czemu szeregi Interu mogli zasilać nie tylko Włosi.
Stadion Interu Mediolan
Spotkania Interu Mediolan rozgrywają się na Stadionie Giuseppe Meazzy, który zawdzięcza swoje imię jednemu z najbardziej znanych zawodników w dziejach włoskiego klubu. Na trybunach może się pomieścić 87 700 kibiców. Obiekt ma charakter miejski, co oznacza, że treningi i mecze na nim rozgrywają również zawodnicy drugiego klubu w Mediolanie, czyli AC Milan. Inter Mediolan ma swój sektor dla kibiców, który nazywa się Curva Nord, czyli Zakole Północne. Fani Milanu siedzą w sektorze Curva Sud, czyli Zakolu Południowym.
Pierwsze prace nad budową Stadionu Giuseppe Meazzy ruszyły w grudniu 1925 roku. Inauguracja miała miejsce 19 września 1926 roku. Pierwszym spotkaniem na obiekcie była oczywiście konfrontacja Interu Mediolan z AC Milan. Nerazzurri pokonali wygrali wówczas 6:3. Początkowo stadion znany było jak San Siro, co stanowiło bezpośrednie nawiązanie do nazwy dzielnicy, w jakiej znajdował się obiekt. Nazwę zmodyfikowano w 1981 roku. Od tamtej pory stadion nosi imię jednej z największych legend Interu Mediolan. Mimo nowej nazwy nawet dzisiaj kibice nierzadko posługują się starą nazwą „San Siro”, która jest po prostu krótsza i łatwiejsza w przekazie słownym.
Pierwsze sukcesy
Na pierwszego kapitana zespołu wybrano Hernsta Manktla, który pochodził ze Szwajcarii. Z kolei pierwszym prezesem został Giovanni Paramithiotti. Pierwszy tytuł mistrza kraju Inter Mediolan zdobył w 1910 roku, kiedy trenerem drużyny był Virgilio Fossati, będący trenującym zawodnikiem. Później Inter nie odnosił zbyt wielu godnych podziwu sukcesów. Nerazzurri nie pojawili się w finałach żadnych rozgrywek. W ramach ciekawostki warto dodać, że włoskie kluby piłkarskie do 1928 roku rywalizowały ze sobą na szczeblu lokalnym, z którego wyłaniano najlepsze kluby, mogące zmierzyć się o tytuł mistrza Włoch. Inter Mediolan dwa razy triumfował w grupie lokalnej. I wojna światowa sprawiła, że Nerazzurrim nie udało się sięgnąć po drugi tytuł mistrzowski. Jednak udało się to po zakończeniu wojny. Inter stanął na podium mistrzostw kraju w 1920 roku.
Narzucona zmiana nazwy
Kiedy I wojna światowa się zakończyła we Włoszech władzę objęli faszyści, którymi kierował Benito Mussolini. Politykowi nie podobała się otwartość Interu Mediolan na zawodników wszystkich nacji. Wówczas doszło do fuzji Interu z klubem US Milanese. Połączony zespół występował na murawie jako Ambrosiana lub Ambrosiana-Inter. Nazwa ta stanowiła nawiązanie do imienia patrona Mediolanu – świętego Ambrożego.
W 1930 roku Inter Mediolan zdobył trzecie w swojej historii mistrzostwo kraju. To właśnie w tamtym okresie w barwach Nerazzurrich debiutował wspominany już w tym tekście – Giuseppe Meazza. Włoski zawodnik dynamicznie rozwijał swoją karierę stając się jednym z najskuteczniejszych strzelców, jacy grali w tamtych czasach.
W latach 30. ubiegłego wieku Inter Mediolan grał naprawdę dobrze, jednak miał bardzo silnego konkurenta w postaci Juventusu Turyn, który w wielu potyczkach okazywał się lepszy. Kolejne tytuły mistrzowskie na konto Interu trafiły w latach: 1938 i 1940.
Najlepszy okres w dziejach Interu
Do wielu osiągnięć, jakimi dziś pochwalić się może Inter Mediolan, przyczynił się Helenio Herrer. Argentyński szkoleniowiec został trenerem Nerazzurrich w 1960 roku, gdy trafił do Mediolanu z Barcelony. W 1961 roku za sprawą Argentyńczyka piłkarzem Interu został Luis Suarez, jeden z najlepszych zawodników na świecie w tamtym okresie. W 1963 roku pod czujnym okiem Herrera Inter Mediolan sięgnął po Mistrzostwo Włoch, co pozwoliło drużynie z Mediolanu zagrać w Pucharze Europy Mistrzów Krajowych.
Sezon 1963/1964 przyniósł Interowi zwycięstwo w starciach z Evertonem, FK Partizan oraz AS Monaco. Spotkania te odbywały się w ramach Pucharu Mistrzów. Nerazzurri w półfinale zwyciężyli z Borussią Dortmund, a w finale pokonali 3:1 Królewskich, czyli ekipę Realu Madryt, który zwyciężał pięć pierwszych edycji tych rozgrywek.
Sezon 1964/1965 traktuje się jako jeden z najlepszych okresów w dziejach Nerazzurrich. Inter Mediolan sięgnął po dziewiąty tytuł mistrza Włoch oraz wygrał w Pucharze Europy Mistrzów Krajów. Ponadto piłkarze z Mediolanu triumfowali w Pucharze Interkontynentalnym. Włoski zespół odniósł porażkę w Pucharze Włoch, przegrywając finałowy mecz 0:1 z Juventusem Turyn. Jednak ta przegrana nie rzutowała na ogólnym poziomie gry, bowiem Nerazzurri w sezonie 1964/1965 w rozgrywkach Serie A przegrali tylko dwa mecze, dzięki czemu uplasowali się na pierwszej pozycji tabeli, wyprzedzając o trzy punkty AC Milan.
Źródło zdjęć: https://www.youtube.com/watch?v=4Vp–NYmB6o
